گلایه های یه فرد غریب ...

همیشه متقعدم ، زندگی مثل یه جاده است که اگه بخوای با سرعت بری یا خلاف کنی میری ته دره ، بارها شده که من تا پرتگاه زندگی رفتم و خدایا بزرگ و مهربون نجاتم داده ، همدم تنهایی هام شد و تنها کسی بود که تا حالا دوستم داشته .

دوست داشتم باله پرواز کردن داشتم ، تا میرفتم پیشه خدای مهربون ، انگار دیگه موندن تو این دنیا سخت شده ، هیچکس به هیچکس رحم نمیکنه ، همه لبخندها مصنوعیه ، انگار داری تو دنیای مجازی سیر میکنی ...

اما من این دنیارو دوست ندارم ، نه خنده هاشو دوست دارم ، نه گریه هاشو دوست دارم ، نه دروغ هاشو ، نه ریاهاشو .... میخوام پرواز کنم به جایی که خدا هست ، اما انگار خدای مهربون منو لایق نمیبینه ، من زندانیم تو این دنیای مجازی ، که مردمش دارن با بعد فکری کوتاه زندگی میکنن .

دیگه زندگی برام سخته ، احساس میکنم انگار که یه چاقو گذاشتن زیر گلوم ، بهم میگن : که محکومی تو این دنیا زندگی کنی ... و گریه کردن هام هیچ اثری نداره !!!

منبع : ناشناخته !!!